Hoeveel deel jij?
Over jouw diepste gedachten en alles wat er in je omgaat? Vaak bestaat er een hele wereld naast hoe we acteren in ons dagelijks leven. Maar een klein deel van wat er door ons heen gaat is zichtbaar voor de wereld om ons heen. Spelen we dan allemaal toneel? Of liegen we? Nee, dat denk ik niet. Dat zou wel een heel hard oordeel zijn over iets wat we allemaal zo gewend zijn om te doen. Maar ik denk dat we iets anders doen. We passen ons aan.
Vanwege de wereld waarin we leven. De wereld die we kunnen zien en aanraken. De samenleving waarin we opgroeien. Het systeem waarmee we dagelijks worden geconfronteerd. We maken ons een manier eigen om te overleven in de wereld die we kennen. Opdat we ons zo comfortabel mogelijk voelen op de best mogelijke manier. Dus daar kunnen we beter niet over oordelen, maar...
Er is veel meer gaande. Heel veel meer. En ik weet niet hoe het voor jou is - ik denk dat we er allemaal op een andere manier me omgaan - maar ik voel steeds meer de behoefte om nog eerlijker te zijn. Met alles in mijn leven en vooral tegenover mezelf. Om alle gedachten, overpeinzingen, twijfels, angsten, onzekerheden, geluksmomenten en verwondering te kunnen delen die elke seconde door mijn geest, hart en ziel dwarrelen. Om waarlijk te kunnen leven met alle aspecten ervan en alles wat ik om mijn pad tegenkom. Waar gaat het leven over als we niet in staat zijn om alles wat in ons leeft en echt belangrijk voor ons is met iemand te kunnen delen? Wat als we allemaal maar een piepklein beetje van onszelf laten zien omdat we bang zijn om op te vallen? Om beoordeeld te worden als niet goed genoeg of juist te goed? Bang om anders te zijn en gekwetst te worden door de mening van anderen. We hebben er allemaal onze ervaringen mee, maar zou dit niet zonde zijn? Als we de kans in ons leven - ons hele leven – zouden laten schieten om te laten zien wie we werkelijk zijn? Wat we echt denken. Wat we echt voelen. Hoe zou de wereld waarin we leven eruit zien als we onszelf meer trouw zouden zijn en er zo ook meer voor anderen zouden kunnen zijn?
Hoe zouden we met elkaar delen? Elkaar zien? Met elkaar praten, elkaar respecteren en van elkaar houden? We zijn vaak verbaasd als we het verhaal van iemand anders horen wanneer iemand je vertelt over zijn of haar twijfels en angsten, in volledige kwetsbaarheid. We zijn vaak bang om afgewezen te worden. Maar wat gebeurt er eigenlijk als iemand zichzelf echt laat zien? Door de dingen die iemand vertelt, ontdekken we vaak dat deze persoon precies dezelfde twijfels en angsten heeft als wij. Het geeft ons een gevoel van herkenning en opluchting. Wij blijken niet de einige te zijn met onze ervaringen. We zijn eigenlijk allemaal hetzelfde. Meestal wordt deze persoon niet afgewezen, maar gebeurt juist precies het tegenovergestelde. Zou het daarom een goed idee zijn om gewoon meer met elkaar te delen? Echt delen? Om deze wereld met al onze ervaringen kleurrijker te maken? Om elkaar de kans te geven te voelen dat we er ook bij horen, net als de rest? Dat we helemaal niet zo verschillend zijn? Elkaar aan te moedigen, te erkennen en het gevoel te geven dat we goed zijn zoals we zijn?
Er zijn zoveel onderwerpen waarover we nog veel meer zouden kunnen delen. Alles wat het leven rijk is. Voor een groot deel doen we dit nog niet. Over onze gedachten, relaties, ons leven, ons werk, over hoe we onze vrije tijd graag doorbrengen, over de verschillen in onze seksen, over onze angsten en twijfels, onze seksuele relaties, onze geschiedenis, onze gevoelens...
Ik ben benieuwd welke verhalen er verteld zouden worden en hoeveel we zouden herkennen. Ik denk veel meer dan we verwachten.
Dus mijn voornemen is om meer te delen. Als mens, als vrouw, als vriendin, als partner. Een groot deel van mijn leven heb ik een berg aan angsten en onzekerheden met mij meegedragen. Voor van alles en nog wat en ik was me er vaak niet eens bewust van. Zozeer was ik eraan gewend geraakt. Meestal niet zichtbaar, maar het hinderde me wel in mijn ontwikkeling en alles wat ik graag wilde doen. Het heeft me aardig wat tijd gekost om mijzelf in de spiegel aan te kijken, met mijn angsten aan de slag te gaan en zo een deel van mijn angsten achter me te laten. En hier ga ik nog steeds mee door, omdat ik zo steeds meer in contact kom met wie ik ben en met de wereld om mij heen. Sindsdien verlang ik ernaar om elke dag weer een stukje eerlijker te zijn en meer en meer contact te maken met mijn innerlijke zelf; het deel van mij dat nooit verloren zal gaan. Om waarlijk verbonden te zijn met mijzelf, het leven en de Bron. En delen is hier een belangrijk onderdeel van.
Een mooi doel voor het nieuwe jaar. Om mij steeds verder open te stellen op mijn pad in 2020, voor alle avonturen die nog gaan komen.
Oh, en laten we elkaars ervaringen respecteren. Laat iedereen delen zonder allerlei oplossingen en adviezen te geven als iemand gewoon wil delen. We hoeven niet hetzelfde te worden. We zijn zo mooi in onze verschillen. Laten we vooral gaan zien waarin de ander prachtig is. En steeds meer compleet wordt door alles wat de ander met jou deelt.