De kracht van aanraking
Als iemand ons liefdevol aanraakt, voelen we dat we bestaan en geeft dit ons het gevoel dat we er mogen zijn. De eerste negen maanden van ons leven hier op aarde worden we continu aangeraakt in de buik van onze moeder. Het warme water om ons heen omringt zacht ons hele lijfje. Bij onze geboorte verandert dit plotsklaps. De warme, overzichtelijke en veilige ruimte maakt plaats voor een eindeloze omgeving waarin we in vergelijking tot daarvoor vaak nog maar een fractie van te tijd worden aangeraakt.
Dit is voor een baby een heftige overgang. Er zijn culturen die zich hier heel bewust van zijn. Daar wordt het kind de eerste periode van het leven dicht bij de moeder gehouden. Zo krijgt het in de vertrouwde energie van de moeder de kans om stapje voor stapje te voelen dat het een autonoom wezen is en bouwt het voldoende zelfvertrouwen op om een eigen weg in de wereld te vinden. Deze wereld kan in het begin heel overweldigend en indrukwekkend zijn. Voor een kind is het heel geruststellend om de energie, de geluiden en de aanrakingen van de moeder te ervaren. Hoe fijn is het niet om een beschermende arm om je heen te voelen? Hoe fijn is het niet om bij mama of papa op schoot te kruipen? Hoe fijn is het niet als je rug wordt gestreeld of je voetjes worden vastgehouden? Je kleine handje in de hand van je verzorger te kunnen leggen? Je voelt je hierdoor geliefd en het geeft je vertrouwen. Je hoeft die grote wereld nog niet helemaal te begrijpen of te overzien. Er is iemand die dit voor jou doet. De mogelijkheid voor een kind om vertrouwen te geven en zich over te geven, geeft het een gevoel van veiligheid.
Als dit voor kinderen zo logisch is, hoe is dit dan voor vol wassenen? Er lijkt wel een soort taboe te zijn dat als we eenmaal volwassen zijn, we dit niet meer zo nodig hebben. De focus van voelen, verschuift langzamerhand naar denken. En als we denken, zijn we minder verbonden met ons lichaam. Opgroeien maatschappelijk gezien, vraagt veel denken. Denken om te kunnen presteren. We worden erg goed in het volgen van de weg die ons hoofd voor ons uitstippelt. Bij veel mensen dient op een later moment in hun leven het gevoel zich aan dat er misschien wel iets ontbreekt. Is dit alles? Zou er niet meer moeten zijn? Doe ik wel wat ik echt leuk vind? Ik vraag mij wel eens af of dit niet komt omdat we de verbinding met ons lichaam en ons voelen – vaak onbewust - aan de kant hebben geschoven. Ergens hebben we onszelf ervan overtuigd dat we dit ook niet meer nodig hebben. We boeken immers goede resultaten in deze wereld door gebruik te maken van ons hoofd? We hebben een carrière, kunnen onszelf onderhouden en hebben onze schaapjes op het droge. Wat willen we nog meer? We zeggen zelfs tegen elkaar: “Je moet niet alles willen, toch?”Maar het is niet voor niets dat ons wezen op een gegeven moment van zich laat horen. Of ons lichaam begint signalen af te geven. Ons wezen heeft in het geheugen de herinnering opgeslagen van een eenheid tussen lichaam en ziel, tussen voelen en denken. En vooral van de connectie met ons lichaam. Voelen was er eerst. Ons lichaam geeft van origine heel duidelijk aan wat het ergens van vindt. Daarna kwam het denken, waarmee alles veranderde. Vooral als de mensen om ons heen dit stuk voor stuk als voorbeeld lieten zien. Dit heet dan 'volwassen worden'. Maar wat is 'volwassen zijn' als je niet compleet bent? Als we niet goed verbonden zijn met ons lichaam, ons voelen en de verlangens die in ons wezen liggen opgeslagen, is het lastig om het leven te gaan leiden dat hierbij past. De kans is groot dat het leven dat je hoofd bedenkt er heel anders uitziet. Zou dit de voldoening geven die je zoekt? Wellicht voor een deel. Maar kan het invulling geven aan verlangens waar je hart over fluistert? Aan verlangens van de ziel die door al je cellen sprankelen? Aan de verlangens om je geliefd te voelen door een tedere en respectvolle verbintenis met een geliefde?
Dit zijn voor mij allemaal verschillende facetten in het leven van een mens. En al deze facetten verdienen aandacht. En ik ben ervan overtuigd dat als we dit doen, we een leven kiezen dat ons voldoening geeft. Waarin we ons geliefd en gezien voelen, waarin we verbonden zijn met de kern van ons zijn en zo makkelijker de juiste keuzes kunnen maken. Waarin we ons ontplooien tot prachtige wezens die hun essentie aan de wereld durven te tonen en zo het mooiste delen wat ze te bieden hebben. Als je veel in je hoofd zit of je onvoldoende verbonden voelt met je lichaam kan lichaamswerk je helpen om deze connectie te herstellen. Fysieke aanraking brengt je weer in contact met je lichaam waardoor je je van daaruit weer makkelijker kan verbinden met je gevoel. Je hoeft hierbij niet te piekeren over 'hoe het moet' of 'of je het wel goed doet'. Aanraking brengt je meteen thuis bij jezelf. Gedachtenstromen komen tot rust en zo ontstaat er ruimte voor voelen.
Veel mensen – volwassenen en kinderen - hebben huidhonger. Helaas. We zouden elkaar veel meer mogen aanraken. Vanuit liefde en respect voor elkaars zijn. Zonder doel, zonder boodschap, zonder voorwaarden. Daarom is aanraking voor mij ook wat anders dan masseren. Massage heeft vaak een doel en aanraking is aanraking. Zacht, in alle rust en met aandacht. Zonder dat degene die ontvangt er iets voor terug hoeft te geven. We hebben zo geleerd 'voor wat hoort wat'. Hierdoor zijn we verleerd hoe het echt is om te ontvangen, terwijl dit zo waardevol is en ons weer echt in contact brengt met ons gevoel en ons zijn.
Daarom heb ik gezocht naar een vorm die hierbij kan ondersteunen. Door aanraking en energiewerk te combineren ben ik gekomen op Helende Aanraking.
Voor iedereen die oprecht thuis wil komen bij zichzelf. Voel je welkom.
https://www.rubyseva.com/helende-aanraking
#aanraking #massage #liefdevol #voelen #aandacht #thuiskomen